Movies Ltd

Από ένα πολύ συγκεκριμένο σημείο και μετά (βλ. το υστερόβουλο καρατέκα grindhouse vintage Haywire) έχω χτυπήσει tilt με τον (υπο)φαινόμενο Soderbergh. Μια ντανταϊστική δυσανεξία με έχει ζώσει σα δυο φίδια μαυροκέφαλα, που του τηγάνισαν και έφαγε ο δύστυχος Ερρίκος Λίτσης (η καλύτερη δραματική ερμηνεία του ελληνικού σινεμά της τελευταίας εικοσαετίας) στο Σπιρτόκουτο (2002). Ο αμερικανοσουηδός είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία να προικίσει με καλλιτεχνικό άλλοθι την χολιγουντιανής κατασκευής υποκουλτούρα ώστε να δώσει στον λαό αυτό που πάντα σαλιαρίζει να ονειρεύεται: το λεγόμενο beefcake. Για να μη τα ξαναλέμε από την αρχή (βλ. κριτική Haywire), o Steven περνά μια εποχή rebooting ταινιδίων που αποφεύγουν συνειδητά σκηνοθέτες της κλάσης του, αρχής γενομένης με το “τι τραβάμε και μεις τα call girls” The girlfriend Experience προ 3ετίας (το οποίο ελάχιστοι είδαν). Το statement εδώ υποτίθεται ότι είναι πως ο Soderbergh είναι ένας τολμηρός, σκηνοθετικός χαμαιλέων, ο οποίος επανεφευρίσκει παραχωμένα subgengres και τα επανασυστήνει με μια ένεση ελαφρώς λουστραρισμένου μεταμοντερνισμού. Τρέμε Tarantino στο θρόνο σου δηλαδή!

Στο Magic Mike, αυτό το καρκατσουλιάρικο σουλατσάρισμα πρησμένων κοιλιακών και πετρωμένων κωλομάγουλων, όσο κι αν προσπάθησα, ψυχή δε βρήκα. Ίσως γιατί πίεσα τον εαυτό μου να καλλιεργήσει την ψευδαίσθηση ότι ο S.S. έψαξε να δώσει μια αυθεντική αναπαράσταση της αγοράς του αντρικού striptease, μεταμορφώνοντας σε πλέον ανύποπτους ήρωες τους ελευθέριους επαγγελματίες της βιομηχανίας του σεξ. Καλή ώρα όπως το κατόρθωσε ο P. T. Anderson με το εμβληματικό Boogie Nights. Αντ’ αυτού, μια καλογυρισμένη πλειάδα dance numbers, στην υπηρεσία δεινών ζεν πρεμιέ (Channing Tatum ως πριμαντόνα του exotic bar και Matthew McConaughey ως τσατσά - αρχιstripper) στο απόλυτο καστάρισμα. Χαριτωμενιές με κουραδοκόφτες και κόντρα ξούρα της γάμπας και του τριγωνικού εφηβαίου και δώστου σύστριγγλο στην UltraAVX αίθουσα. Με μια κλεφτή ματιά στο εναρκτήριο νούμερο, είδα αφιονισμένα μάτια να λαχταρούν beef αρχίζοντας τα σφυρίγματα και τις φωνές επιδοκιμασίας. Απενοχοποιημένο girls night out λοιπόν, με υποστηρικτικό story προσχηματικό στις καλύτερες μόνο στιγμές του.

Ο οικοδόμος την ημέρα, το βράδυ Chippendale, με όνειρο να ανοίξει μια μέρα των ημερών τη δική του φίρμα με πρωτότυπων σχεδιασμών έπιπλα. Η τραπεζική υπάλληλος κολυμπάει στην υγρασία, μολαταύτα αρθρώνει κάτι ακαταλαβίστικα περί ανεπαρκούς πιστωτικού προφίλ που δεν επιτρέπει τη δανειοδότηση του πελάτη Magic Mike, όσα τσαλακωμένα πεντοδόλλαρα κι αν της αφήσει στο τραπέζι. Πατημένα τα τριάντα ο Channing πρέπει να σκεφτεί το μέλλον του. Κι αν ο Dallas (απολαυστικά γλοιώδης ΜcConaghey σε ρόλο Cher στο Burlesque) έχει όνειρα για μεγάλα shows στο Miami, ο Mike θα ακούσει τα κηρύγματα της ενοχλητικής wannabe σχέσης του (καμιά χημεία με τη νιόφερτη Cody Horn), αδελφής του αυτοκαταστροφικού 19άρη protégé του stripper Adam (ενδιαφέρων o μικρούλης πρωταγωνιστής του Ι Am Number Four, Alex Pettyfer) και θα μπει στον ίσιο δρόμο.

Για πες: Όλα καλά καμωμένα με μηδαμινό budget (κοντά $7Μ) για τον Steven Soderbergh, που με το σύνηθες ψευδώνυμο Peter Andrews φωτογραφίζει ουδέτερα, νατουραλιστικά, αφήνοντας εκτεθειμένους στο προσκήνιο φλύαρους καθημερινούς διαλόγους που γυρνάνε πίσω στα παλιά λημέρια ανοησίας του Full Frontal. To Magic Mike, έκανε το θαύμα του φτάνοντας κοντά στα $100Μ σε εισπράξεις, πλανεύοντας την πλειοψηφία των Αμερικανών κριτικών ώστε να το βαθμολογήσει ψηλότερα από το The Amazing Spider-Man, επιβεβαιώνοντας για νιοστή φορά την απόλυτη αρχή του επιτυχημένου marketing: Την κουλτούρα πολλοί εμίσησαν – το G-string ουδείς.