Νερό για Ελέφαντες

του Francis Lawrence. Με τους Reese Witherspoon, Robert Pattinson, Christoph Waltz


Ταλέντο και Ψευδαισθήσεις
του zerVo
Επιτέλους να και μια ταινία, που χρησιμοποιεί στα καρέ της εικόνες από την ζωή ενός τσίρκου, αποδίδοντάς τις με την πραγματική τους έννοια και όχι με τρόπο αλληγορικό, σουρεαλιστικό, ποιητικό, εναλλακτικό. Κακά τα ψέματα, την σηκώνει αυτή την διαφορετική διάσταση το μπουλούκι των ακροβατών, των ταχυδακτυλουργών, των μασιστών, των νάνων και των κλόουν, που ταξιδεύει από πόλη σε πόλη, έχοντας σαν μοναδικό σκοπό του να προσκαλέσει κάτω από την πολύχρωμη τέντα του, τους ντόπιους για ένα δίωρο κεφιού και διασκέδασης. Ξεπρασμένου και παλιομοδίτικου τύπου θα μου πεις. Δεν θα διαφωνήσω. Μια φορά όμως αν έχεις περάσει το κατώφλι της πόρτας με τα δεκάδες λαμπιόνια, για να πάρεις θέση δίπλα στην στρόγγυλη αμμώδη πίστα, είναι αρκετή για να κατανοήσεις πως στην ψυχή αυτού του τόπου κρύβεται κάτι μαγικό. Κάτι σαν κι αυτό που κέρδισε την καρδιά του πιτσιρικά της ιστορίας του Water For Elephants...

Λίγες μόλις στιγμές, πριν τελειώσει η εξεταστική του στο Κορνέλ που φοιτά, ο 23χρονος Τζέικομπ, γόνος Πολωνών μεταναστών, θα πληροφορηθεί με σκληρό τρόπο, τον θάνατο των γονιών του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Πλήγμα που θα γίνει ακόμη βαρύτερο, μόλις μάθει πως το οικονομικό κραχ του '29, είχε κτυπήσει και τον πατέρα του, που του κληροδότησε μονάχα χρέη, με συνέπεια η τράπεζα να του κατασχέσει το σπίτι. Αδέκαρος και συντετριμμένος, δίχως καμία διάθεση να επιστρέψει στα θρανία, ο νεαρός θα σαλτάρει λαθραία στο πρώτο τρένο που θα περάσει από την πόλη του, δίχως να γνωρίζει πως στα βαγόνια του κουβαλά τον περιοδεύοντα θίασο του τσίρκου των Αδελφών Μπενζίνι, ένα από τα διασημότερα θεάματα σε ολόκληρη τη χώρα.

Παραμυθιάζοντας το σκληροτράχηλο και πολλές φορές απότομο αφεντικό, τον θηριοδαμαστή Όγκουστ, πως είναι πτυχιούχος κτηνιατρικής, θα κερδίσει εκτός από την θέση του γιατρού των ζώων και την εκτίμηση του, όπως και της πανέμορφης ακροβάτριας και κατά πολλά χρόνια μικρότερης συζύγου του Μαρλένα. Ρόλος που θα αποκτήσει μια άλλη διάσταση όταν στο πρόγραμμα θα προστεθεί η Ρόζι, ένας τεράστιος θηλυκός ελέφαντας, με ισορροπιστικές ικανότητες, που θα αναλάβει εξ ολοκλήρου την εποπτεία της. Και κάπως έτσι θα γεννηθεί και θα αναπτυχθεί δίπλα στις φωτιές και τα τσαντίρια των περιπλανώμενων αρτιστών, ένα ενδιαφέρον ερωτικό τρίγωνο, όπως το ορίζουν ο βάναυσος θιασάρχης, που δεν διστάζει στιγμή να πετάξει από τον εν κινήσει συρμό, όποιον δεν του κάνει ή όποιον δεν έχει να πληρώσει, η απογοητευμένη από την τροπή που πήρε η καριέρα και η ζωή της γυναίκα του και ο γοητευτικός άντρας, που ήλθε να διαταράξει την τελειωτική υποταγή της στον σύζυγο - αφεντικό. Ένα ρομάντζο που εύκολα θα κερδίσει την εκτίμηση των ευαίσθητων καρδιών δηλαδή, ειδικά εκείνων που λατρεύουν τις παλιές technicolor αισθηματικές ιστορίες, εφόσον το Νερό για Ελέφαντες, ούτε προσπαθεί, ούτε επιθυμεί όπως δείχνει να περάσει σαν ένα μοντέρνο rom-drama...

Για πες: Άλλωστε ο σκηνοθέτης Francis Lawrence με το απέραντο ιστορικό σε ότι έχει να κάνει με βίντεο κλιπς, αλλά με τις μόλις δύο εκρηκτικές περιπέτειες Constantine και I Am Legend στο παλμαρέ του, προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να κτίσει μια όμορφη αισθηματική ίντριγκα, με επιφανειακές κοινωνικές προεκτάσεις, στο μέσον ενός θορυβώδους και με σέπια τονισμένου μικρόκοσμου, που εύκολα μπορεί να αποκληθεί ως μικρογραφία του γενικότερου συνόλου. Πέραν της μικρής βοήθειας που παίρνει από τον μοντέρ του όμως, ειδικά όσο πλησιάζουμε στο δραματικό φινάλε και οι σεκάνς λαχανιάζουν για να ολοκληρωθούν πριν εκπνεύσει το δίωρο, δεν πετυχαίνει να ταιριάξει απόλυτα την χημεία ανάμεσα σε δύο βαριά Όσκαρ και έναν ταλαντούχο ζεν πρεμιέ, είδωλο της νεολαίας. Όπερ σημαίνει πως ο Pattinson για ακόμη μια φορά εμφανίζεται χλωμός, αυτή την φορά όχι στην όψη, αλλά στην ψυχή της ερμηνείας του, συμπαρασύροντας μαζί του την Witherspoon, που νιώθει λίγο άβολα μέσα στα στρας και τα τσίτα κορμάκια, αδυνατώντας έστω και μισή στιγμή να βγάλει την χάρη μιας Lolobrigida στο Trapeze. Από την άλλη μεριά ο Waltz, αναπλάθει ακόμη μια φορά την σαδιστική κακίστρω περσόνα των Basterds, όχι με την ίδια επιτυχία, αλλά σε τέτοιο ικανό βαθμό ώστε να κερδίζει εντέλει το μεγαλύτερο χειροκρότημα από τους τρεις. Και σύμφωνα με τον πανάρχαιο νόμο των απανταχού Medrano, εκείνος που παίρνει το παλαμάκι, είναι κι ο άξιος, ο ταλαντούχος, ο καλύτερος...






Στις δικές μας αίθουσες, 16 Ιουνίου 2011 από την Odeon


0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική