Η Πλειοψηφία της Σιωπής

του Seren Yüce. Με τους Bartu Küçükçaglayan, Esme Madra, Settar Tanriogen


Ντουβαράκι...
του zerVo
Είναι και με μεγάλη διαφορά ο πιο φιλόδοξος λαός της γης. Πρωταρχικός σκοπός τους μέσα στα επόμενα χρόνια, είναι να μπουν μέσα στην πρώτη επτάδα των πιο αναπτυγμένων κρατών της γης, ενώ στοχεύουν να αποδείξουν, ταυτόχρονα, στην δυτική υπεροψία, πως είναι ικανοί και με την βούλα, για να ενταχθούν στον συνασπισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όντας όμως η Τουρκία και μια χώρα, που στέκεται ιδιαίτερα στην μουσουλμανική παράδοση, πρέπει να αντιμετωπίσει δικά της κοινωνικά ζητήματα, που έχουν να κάνουν με το χαώδες χάσμα, ανάμεσα στο κυρίαρχο παλιό πνεύμα και το ανανεωτικό κι εκσυγχρονιστικό ρεύμα που δηλώνει εδώ και καιρό παρόν, τάσεις που σύντομα αναμένεται να συγκρουστούν στο εσωτερικό των γειτόνων. Συνεπώς φιλμς όπως το Μajority, που φωτογραφίζουν σε κάποιο βαθμό την κατάσταση, θα πρέπει να περιμένουμε να κάνουν την εμφάνιση τους, πολύ περισσότερες στο άμεσο μέλλον.

Μπουνταλάς και βαριεστημένος είναι ο εικοσιπεντάχρονος Μερτκάν, που είναι υποχρεωμένος να εργάζεται παρά την θέληση του στην οικογενειακή κατασκευαστική επιχείρηση του εύπορου πατέρα του, δίχως να βρίσκει τον τρόπο, να ξεκινήσει την δική του επανάσταση. Απουσία ιδανικών και οραμάτων περισσότερο, αφού κι ο ίδιος δεν δείχνει ικανός να αποχωριστεί την γονεϊκή σκέπη, μια κατάσταση, όμως, που θα αλλάξει όταν στην ζωή του θα μπει η συνομήλικη του Γκιουλ, ένα κορίτσι που το έσκασε από τα βάθη της Ανατολίας, για να αναζητήσει την τύχη της στην Κωνσταντινούπολη, που με σταθερούς ρυθμούς, θα μεταβάλλει τον τρόπο σκέψης του βολεψάκια Μέρτ.

Γλυκιά και ανθρώπινη η ιστορία που αφηγείται ο αξιόλογος Τούρκος σκηνοθέτης Seren Yuce και με αμέτρητα νοήματα, που δεν χρειάζεσαι κόπο να τα αποκωδικοποιήσεις. Σου σερβίρονται σχεδόν μασημένα, πλάνο με το πλάνο, ουσιαστικά δίχως να απαιτούν ιδιαίτερη χρήση φαιάς ουσίας και προβληματισμού. Δεν το κρύβω ότι με πείραξε ελαφρώς που δεν με άφησε η ταινία να βγάλω μόνος μου κάποια συμπεράσματα, αντίθετα με καθοδήγησε λεπτό προς λεπτό στην απεικόνιση της μοντέρνας Τουρκίας, που επικρατούν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Ο νόμος του Ισλάμ, που φέρνει στην κορυφή της διαστρωμάτωσης τον πατέρα αφέντη, ακολουθούμενο από τα φέροντα ελπίδες αγόρια του, ενώ γυναίκες και κόρες στριμώχνονται σε μια γωνιά, σιωπηλές, βουβές και δίχως κρίση και ο κανόνας του νέου κινήματος, που φυσά έναν άλλο αέρα, φιλελεύθερο για όλους και ειδικά για όλους όσους θα σηκώσουν τα βάρη του μέλλοντος της πατρίδας. Το Majority, προχωρά μάλιστα κι ένα βήμα παραπέρα προβλέποντας τον τελικό νικητή της κόντρας, αυτόν που η δική του τάση θα επικρατήσει, είτε με το καλό, είτε με τον βούρδουλα. Απαισιόδοξη άποψη. Δεν ξέρω αν μπορώ να την ενστερνιστώ, μακάρι να βγει ψέμα...

Για πες: Κινηματογραφικά, η Πόλη και τα περίχωρα της απεικονίζονται πολύ πιο μουντά και συννεφιασμένα από ότι μας έχουν συνηθίσει οι εμπορικές τηλεοπτικές σειρές, που εσχάτως είναι της μόδας. Σκηνικά που τονίζουν κι εκείνα με τον δικό τους τρόπο τον πεσιμισμό του σεναρίου, για το σκοτεινό, περιοριστικό αύριο που ξημερώνει, για όλους εκείνους τους αμέτρητους που αποτελούν την Πλειοψηφία της Σιωπής. Από την άλλη όμως, έτερη λύση μηδεμιά, από τον σκηνοθέτη, αφήνοντας με να φανταστώ πως τα πάντα μπορούν να ανατραπούν μόνο με στάση. Μόνο αυτό θα έλειπε, δηλαδή από την Τουρκία σήμερα, που έχει να ξεπεράσει, παρόλη την ανάπτυξη της, τόσα φλέγοντα ζητήματα...






Στις δικές μας αίθουσες, 28 Απριλίου 2011 από την Rosebud

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική