Please Give
της Nicole Holofcener. Με τους Catherine Keener, Oliver Platt, Amanda Peet, Rebecca Hall
Νιώθω ενοχές...
του zerVo
Μόνο κάποιος εύπορος, που διάγει έναν άνετο και γεμάτο κομφόρ βίο μπορεί να δώσει σαφή απάντηση: Δύναται σε κάποια στιγμή της ημέρας του, ο πλούσιος, να αναπολεί τις μεθόδους με τις οποίες έχει γεμίσει τους τραπεζικούς του λογαριασμούς και να αισθάνεται τύψεις, που κάποιοι από δαύτους δεν συνάδουν με τους κανόνες της αρετής και της αλληλεγγύης? Δύσκολο μου μοιάζει αν και άγνωσται αι βουλαί των ματσωμένων, ειδικά αυτών που παρουσιάζονται στην γλυκιά κομεντί Please Give, που δεν είναι μεγιστάνες, ούτε έχουν μολυνθεί από το μικρόβιο της απληστίας και της πλεονεξίας.
Επαγγέλλονται κοράκια, αφού μόλις πληροφορηθούν πως κάποιος αποχαιρέτισε τα εγκόσμια, επισκέπτονται το σπίτι του και έναντι πενιχρής ανταμοιβής, αγοράζουν τις αντίκες τους, πουλώντας τις κατόπιν για χρυσάφι, στους φαντασμένους πελάτες του σικάτου παλιατζίδικου τους στην Πέμπτη Λεωφόρο. Αντρόγυνο για χρόνια είναι η Κέιτ με τον Άλεξ, που πλέον μοιάζουν περισσότερο με συνέταιροι, παρά με εραστές. Με τα χιλιάρικα που βάζουν στην τσέπη, δίνοντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες, μπορούν να πραγματοποιούν τους υλικούς τους σκοπούς, έχοντας ήδη βάλει στο στόχαστρο το γειτονικό διαμέρισμα της 90χρονης κυρίας, που από ώρα σε ώρα θα πιάσει κουβέντα με τον Άγιο Πέτρο, ώστε να διπλασιάσουν τα τετραγωνικά τους. Μια έξυπνη μέθοδος για να προχωρήσει σωστά το πλάνο τους είναι να ανοίξουν παρτίδες με τις εγγονές - κληρονόμους της γιαγιούλας, μιας και η ώρα που θα περάσει στα χέρια τους πλησιάζει. Κάτι δεν πηγαίνει καλά όμως στην ψυχοσύνθεση της κυράς, που αντιλαμβάνεται να την περιτριγυρίζουν οι Ερινύες, εφόσον πιστεύει πως η δράση της είναι τουλάχιστον ποταπή και τιποτένια. Και νάσου τα εικοσάρικα στους πένητες, τα γκουρμέ αποφάγια στους άστεγους και οι αγαθοεργίες στις λέσχες εθελοντών μην τυχόν και συμμαζευτεί κάπως το ένοχο συναίσθημα.
Η εστίαση στο πρόσωπο της Κέιτ δεν είναι τυχαία, αφού η γνωστή για τον γλαφυρό τρόπο που προσεγγίζει τα κοινωνικά θέματα σκηνοθέτης Nicole Holofcener, την χρησιμοποιεί σαν τον άξονα που πάνω του θα κτίσει την ιστορία της. Ένας μελαγχολικός χαρακτήρας, ελέω της κρίσης μέσης ηλικίας που διανύει, που γύρω της περιφέρονται πάσης φύσεως δορυφόροι, συνθέτοντας έναν μικρόκοσμο που δεν απέχει ιδιαίτερα από αυτόν μιας κοινής γειτονιάς. Ο ζορισμένος ερωτικά και πολύ μόνος σύζυγος, η ανασφαλής έφηβη κόρη, η γεροπαράξενη κυριούλα από δίπλα και οι αγέλαστες εγγόνες της, η bitchy ωραιοπαθής αισθητικός και η συνεσταλμένη ακτινολόγος, που από μπροστά της καθημερινά περνούν δεκάδες γυναίκες προς εξέταση. Όλοι τους γνωρίζοντας τις ατέλειες τους, αισθάνονται επίσης βαθιά μέσα στην ψυχή, την χαραγματιά της ενοχής, ακόμη κι αν μέσα στο μυαλό τους δεν έχουν διασαφηνίσει αν αυτή οφείλεται σε όσα έκαναν ή σε όσα απέφυγαν να κάνουν.
Για πες: Το Please Give μοιάζει σαν να έχει φτιαχτεί από έναν εκ των καλύτερων μαθητών της σχολής κινηματογραφίας Woody Allen, αφού διακρίνεται για την λιτότητα των πλάνων του Μεγάλου Μήλου και την πιπεράτη και εύστροφη γλώσσα που χρησιμοποιεί στους διαλόγους του. Αναμφίβολα, αν και ο χρόνος παρουσίας μοιράζεται ισόποσα στους συμμετέχοντες, την παράσταση κλέβει η αποδεδειγμένα υποτιμημένη Catherine Keener, η κορυφαία σύγχρονη εκφραστής ρόλων ανεξάρτητων αμερικάνικων παραγωγών, που διαθέτει έναν ικανότατο χορό στο πλάι της για να την υποστηρίξει. Όπως τον συνθέτουν η γλυκύτατη Rebecca Hall, ο κάθε φορά και φαρδύτερος Oliver Platt και η κουκλίνα Amanda Peet, που είναι σαραντάρα μα δείχνει τουλάχιστον δέκα χρόνια νεότερη. Όλοι τους με σύμμαχο τον ρεαλισμό και την συγγραφική ικανότητα σεναρίου της Holofcener συνεισφέρουν στο να δούμε ένα τυπικό indie, μάλλον γυναικείας αισθητικής, αργών ρυθμών και όχι καμιάς συγκλονιστικής ίντριγκας, ιδιαίτερα πλούσιο σε συναισθήματα όμως και απολαυστικά ευθυτενές προς όσα επεξεργάζεται.
Επαγγέλλονται κοράκια, αφού μόλις πληροφορηθούν πως κάποιος αποχαιρέτισε τα εγκόσμια, επισκέπτονται το σπίτι του και έναντι πενιχρής ανταμοιβής, αγοράζουν τις αντίκες τους, πουλώντας τις κατόπιν για χρυσάφι, στους φαντασμένους πελάτες του σικάτου παλιατζίδικου τους στην Πέμπτη Λεωφόρο. Αντρόγυνο για χρόνια είναι η Κέιτ με τον Άλεξ, που πλέον μοιάζουν περισσότερο με συνέταιροι, παρά με εραστές. Με τα χιλιάρικα που βάζουν στην τσέπη, δίνοντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες, μπορούν να πραγματοποιούν τους υλικούς τους σκοπούς, έχοντας ήδη βάλει στο στόχαστρο το γειτονικό διαμέρισμα της 90χρονης κυρίας, που από ώρα σε ώρα θα πιάσει κουβέντα με τον Άγιο Πέτρο, ώστε να διπλασιάσουν τα τετραγωνικά τους. Μια έξυπνη μέθοδος για να προχωρήσει σωστά το πλάνο τους είναι να ανοίξουν παρτίδες με τις εγγονές - κληρονόμους της γιαγιούλας, μιας και η ώρα που θα περάσει στα χέρια τους πλησιάζει. Κάτι δεν πηγαίνει καλά όμως στην ψυχοσύνθεση της κυράς, που αντιλαμβάνεται να την περιτριγυρίζουν οι Ερινύες, εφόσον πιστεύει πως η δράση της είναι τουλάχιστον ποταπή και τιποτένια. Και νάσου τα εικοσάρικα στους πένητες, τα γκουρμέ αποφάγια στους άστεγους και οι αγαθοεργίες στις λέσχες εθελοντών μην τυχόν και συμμαζευτεί κάπως το ένοχο συναίσθημα.Η εστίαση στο πρόσωπο της Κέιτ δεν είναι τυχαία, αφού η γνωστή για τον γλαφυρό τρόπο που προσεγγίζει τα κοινωνικά θέματα σκηνοθέτης Nicole Holofcener, την χρησιμοποιεί σαν τον άξονα που πάνω του θα κτίσει την ιστορία της. Ένας μελαγχολικός χαρακτήρας, ελέω της κρίσης μέσης ηλικίας που διανύει, που γύρω της περιφέρονται πάσης φύσεως δορυφόροι, συνθέτοντας έναν μικρόκοσμο που δεν απέχει ιδιαίτερα από αυτόν μιας κοινής γειτονιάς. Ο ζορισμένος ερωτικά και πολύ μόνος σύζυγος, η ανασφαλής έφηβη κόρη, η γεροπαράξενη κυριούλα από δίπλα και οι αγέλαστες εγγόνες της, η bitchy ωραιοπαθής αισθητικός και η συνεσταλμένη ακτινολόγος, που από μπροστά της καθημερινά περνούν δεκάδες γυναίκες προς εξέταση. Όλοι τους γνωρίζοντας τις ατέλειες τους, αισθάνονται επίσης βαθιά μέσα στην ψυχή, την χαραγματιά της ενοχής, ακόμη κι αν μέσα στο μυαλό τους δεν έχουν διασαφηνίσει αν αυτή οφείλεται σε όσα έκαναν ή σε όσα απέφυγαν να κάνουν.
Για πες: Το Please Give μοιάζει σαν να έχει φτιαχτεί από έναν εκ των καλύτερων μαθητών της σχολής κινηματογραφίας Woody Allen, αφού διακρίνεται για την λιτότητα των πλάνων του Μεγάλου Μήλου και την πιπεράτη και εύστροφη γλώσσα που χρησιμοποιεί στους διαλόγους του. Αναμφίβολα, αν και ο χρόνος παρουσίας μοιράζεται ισόποσα στους συμμετέχοντες, την παράσταση κλέβει η αποδεδειγμένα υποτιμημένη Catherine Keener, η κορυφαία σύγχρονη εκφραστής ρόλων ανεξάρτητων αμερικάνικων παραγωγών, που διαθέτει έναν ικανότατο χορό στο πλάι της για να την υποστηρίξει. Όπως τον συνθέτουν η γλυκύτατη Rebecca Hall, ο κάθε φορά και φαρδύτερος Oliver Platt και η κουκλίνα Amanda Peet, που είναι σαραντάρα μα δείχνει τουλάχιστον δέκα χρόνια νεότερη. Όλοι τους με σύμμαχο τον ρεαλισμό και την συγγραφική ικανότητα σεναρίου της Holofcener συνεισφέρουν στο να δούμε ένα τυπικό indie, μάλλον γυναικείας αισθητικής, αργών ρυθμών και όχι καμιάς συγκλονιστικής ίντριγκας, ιδιαίτερα πλούσιο σε συναισθήματα όμως και απολαυστικά ευθυτενές προς όσα επεξεργάζεται.
Στις δικές μας αίθουσες, ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί
Rewind /// Trailer - Please Give
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική