Baaria
του Giuseppe Tornatore. Με τους Francesco Scianna, Margareth Madè, Raoul Bova
Φανφαρονία!
του zerVo
Αλεγκρία λέγεται. Εμπνευστές της και θιασώτες της, οι φίλοι μας οι Ιταλιάνοι. Το φαινόμενο απαιτεί την συνύπαρξη δύο ή περισσοτέρων προσώπων στον ίδιο δημόσιο χώρο, με σκοπό να επιδοθούν σε ταυτόχρονη, ακατάπαυστη και θορυβώδη πολυλογία, συνήθως δίχως ιδιαίτερο ειρμό και λογική και το κυριότερο χωρίς ποτέ να διακόψουν τον καταιγισμό λέξεων, ώστε να δώσουν τον λόγο στο συνομιλητή τους. Εκ πρώτης όψης ένας τέτοιος διάλογος μοιάζει γλαφυρός και ευθυμεί τον ακροατή του, για τα πρώτα λεπτά όμως, εφόσον κατοπινά παίρνει την ενοχλητική μορφή βουβουζέλας και καταλήγει σε ψιλομαρτύριο. Αν φανταστείς λοιπόν πως η Baaria, η πιο πρόσφατη δημιουργία του καλού μας Giuseppe Tornatore, αποτελεί ένα τρίωρο αφιέρωμα στην λατρεμένη συνήθεια των γειτόνων μας, πρέπει να προετοιμαστείς για μια καλοδουλεμένη μεν και με όμορφη κινηματογράφηση, σινε - ηχορύπανση.
Το όνομα της πόλης είναι Μπαγκερία, στην ντοπιολαλιά όμως ακούγεται Μπαάρια. Οι κάτοικοι της είναι φτωχοί, πλην όμως περήφανοι και πατριώτες άσχετα αν η μαμά Ιταλία τους έχει αποκομμένους και λησμονημένους. Ένας από αυτούς είναι και ο Πεπίνο Τορενουόβα, που μεγαλώνοντας ο ίδιος θα νιώσει και τον λατρεμένο του τόπο που τον περιβάλλει να αλλάζει. Συνεπώς παρακολουθώντας την εξηντάχρονη πορεία ενός βέρου Σιτσιλιάνου πάνω στο ηλιόλουστο νησί της Μεσογείου, γινόμαστε μάρτυρες των μεταλλάξεων που επιδέχεται το σκονισμένο χωριουδάκι, από τις αρχές του 20ου αιώνα, μέχρι να εξελιχθεί σε μοντέρνο και πολύβουο προάστιο της πρωτεύουσας Παλέρμο. Ταυτόχρονα όμως παρακολουθούμε την ιστορική εξέλιξη ενός ολάκερου κράτους, έχοντας σαν βάση τον επαρχιακό μικρόκοσμο, που περνά από χίλια μύρια κύματα (φασισμό, αναρχία, φασαρίες) μέχρι αποκτήσει την σημερινή πολιτική σταθερότητα.
Η αφήγηση του Tornatore δεν ξεφεύγει διόλου από την μέθοδο που έχει ακολουθήσει σε περασμένες του δημιουργίες όπως το Cinema Paradiso και την Malena. Με αφετηρία την δίψα για νοσταλγία, σε εικόνες που είναι πασιφανές πως ο ίδιος έχει ζήσει και παραμένουν βαθιά χαραγμένες στην ψυχή του, στην ουσία προσεγγίζει τον χαρακτήρα της γενέτειρας του, μέσα από μικρά μικρά περιστατικά που συμβαίνουν στους αφελείς και κουτοπόνηρους - όπως τους παρουσιάζει - συντοπίτες του. Ανεξάρτητα από το αν η φωτογραφία του Μαρόκου, που παίζει το ρόλο του φόντου, είναι μαγική, από το αν τα σκηνικά θυμίζουν τις χρυσές ημέρες της Τσινετσιτά και από το αν από το αν η μουσική του Morricone θα σου μείνει για πολλές ώρες μετά το φινάλε, ο αξιόλογος δημιουργός στην απόπειρα του να προσαρμόσει στο πανί όλες της θύμησες του, πέφτει στην παγίδα και χάνει ολοσχερώς το μέτρο. Αποτέλεσμα τούτου είναι να έχεις στα χέρια σου ένα άλμπουμ με χιλιάδες τσακισμένες φωτογραφίες σε μαραζωμένους τόνους της σέπιας, που τα πρώτα του φύλλα τα γυρνάς εντυπωσιασμένος από την αυθεντικότητα των εικόνων του, μα κατοπινά το πράττεις βαριεστημένα, δίχως να δίνεις μεγάλη σημασία, ούτε στα υποκείμενα, ούτε στα πεδία.
Για πες: Σαν ο κτήτορας δηλαδή να το έχει συντάξει κατά τέτοιο τρόπο, ώστε μόνο αυτός να το χαίρεται και μόνο εκείνος να καταλαβαίνει τις αλληγορίες που μπορεί να σημάνει κάθε στιγμιότυπο. Ακόμη κι αν το βιβλίο έχει χρυσόδετη ράχη - μακράν η ακριβότερη Ιταλική παραγωγή με κόστος που αγγίζει τα σαράντα εκατομμύρια - οι καρτ ποστάλ έχουν τοποθετηθεί κατά τέτοιο τρόπο που μπορεί να έχουν μια χρονική συνέχεια, αλλά όχι και προσεγμένη σύνταξη ώστε να συνθέτουν μια ολοκληρωμένη οντότητα. Βασικότερο κέρδος από την παραγωγή, η ικανότατη παρουσία του πρωταγωνιστή Francesco Scianna, που φέρνει αρκετά σε Richard Gere και με την γοητεία του κρατά σε υψηλό επίπεδο έναν απαιτητικό ρόλο, λόγω της διαδρομής μισού αιώνα ζωής του επί της οθόνης.
Το όνομα της πόλης είναι Μπαγκερία, στην ντοπιολαλιά όμως ακούγεται Μπαάρια. Οι κάτοικοι της είναι φτωχοί, πλην όμως περήφανοι και πατριώτες άσχετα αν η μαμά Ιταλία τους έχει αποκομμένους και λησμονημένους. Ένας από αυτούς είναι και ο Πεπίνο Τορενουόβα, που μεγαλώνοντας ο ίδιος θα νιώσει και τον λατρεμένο του τόπο που τον περιβάλλει να αλλάζει. Συνεπώς παρακολουθώντας την εξηντάχρονη πορεία ενός βέρου Σιτσιλιάνου πάνω στο ηλιόλουστο νησί της Μεσογείου, γινόμαστε μάρτυρες των μεταλλάξεων που επιδέχεται το σκονισμένο χωριουδάκι, από τις αρχές του 20ου αιώνα, μέχρι να εξελιχθεί σε μοντέρνο και πολύβουο προάστιο της πρωτεύουσας Παλέρμο. Ταυτόχρονα όμως παρακολουθούμε την ιστορική εξέλιξη ενός ολάκερου κράτους, έχοντας σαν βάση τον επαρχιακό μικρόκοσμο, που περνά από χίλια μύρια κύματα (φασισμό, αναρχία, φασαρίες) μέχρι αποκτήσει την σημερινή πολιτική σταθερότητα.
Η αφήγηση του Tornatore δεν ξεφεύγει διόλου από την μέθοδο που έχει ακολουθήσει σε περασμένες του δημιουργίες όπως το Cinema Paradiso και την Malena. Με αφετηρία την δίψα για νοσταλγία, σε εικόνες που είναι πασιφανές πως ο ίδιος έχει ζήσει και παραμένουν βαθιά χαραγμένες στην ψυχή του, στην ουσία προσεγγίζει τον χαρακτήρα της γενέτειρας του, μέσα από μικρά μικρά περιστατικά που συμβαίνουν στους αφελείς και κουτοπόνηρους - όπως τους παρουσιάζει - συντοπίτες του. Ανεξάρτητα από το αν η φωτογραφία του Μαρόκου, που παίζει το ρόλο του φόντου, είναι μαγική, από το αν τα σκηνικά θυμίζουν τις χρυσές ημέρες της Τσινετσιτά και από το αν από το αν η μουσική του Morricone θα σου μείνει για πολλές ώρες μετά το φινάλε, ο αξιόλογος δημιουργός στην απόπειρα του να προσαρμόσει στο πανί όλες της θύμησες του, πέφτει στην παγίδα και χάνει ολοσχερώς το μέτρο. Αποτέλεσμα τούτου είναι να έχεις στα χέρια σου ένα άλμπουμ με χιλιάδες τσακισμένες φωτογραφίες σε μαραζωμένους τόνους της σέπιας, που τα πρώτα του φύλλα τα γυρνάς εντυπωσιασμένος από την αυθεντικότητα των εικόνων του, μα κατοπινά το πράττεις βαριεστημένα, δίχως να δίνεις μεγάλη σημασία, ούτε στα υποκείμενα, ούτε στα πεδία.
Για πες: Σαν ο κτήτορας δηλαδή να το έχει συντάξει κατά τέτοιο τρόπο, ώστε μόνο αυτός να το χαίρεται και μόνο εκείνος να καταλαβαίνει τις αλληγορίες που μπορεί να σημάνει κάθε στιγμιότυπο. Ακόμη κι αν το βιβλίο έχει χρυσόδετη ράχη - μακράν η ακριβότερη Ιταλική παραγωγή με κόστος που αγγίζει τα σαράντα εκατομμύρια - οι καρτ ποστάλ έχουν τοποθετηθεί κατά τέτοιο τρόπο που μπορεί να έχουν μια χρονική συνέχεια, αλλά όχι και προσεγμένη σύνταξη ώστε να συνθέτουν μια ολοκληρωμένη οντότητα. Βασικότερο κέρδος από την παραγωγή, η ικανότατη παρουσία του πρωταγωνιστή Francesco Scianna, που φέρνει αρκετά σε Richard Gere και με την γοητεία του κρατά σε υψηλό επίπεδο έναν απαιτητικό ρόλο, λόγω της διαδρομής μισού αιώνα ζωής του επί της οθόνης.
Στις δικές μας αίθουσες 29 Ιουλίου 2010 από την Odeon
Rewind /// Trailer - Baaria
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική