Η Ιστορία των Παιχνιδιών 3
του Lee Unkrich. Ακούγονται οι Tom Hanks, Tim Allen, Joan Cusack
Toys In The Attic
του zerVo
Στην όμορφη υπεραιωνόβια διαδρομή του παγκόσμιου σινεμά, έχει υπάρξει ένας - μικρός - αριθμός δημιουργιών, που χαρακτηρίζονται σαν ορόσημα, για τον απλούστατο λόγο της συμβολής τους στην εξέλιξη του κινηματογραφικού είδους. Τέτοιες περιπτώσεις που φέρνω πρόχειρα στο νου είναι το Θωρηκτό Ποτέμκιν, που καθόρισε την τεράστια σημασία του μοντάζ στην παραγωγική διαδικασία, το Rashomon που ανέδειξε μοντέρνες προοπτικές που οι σκηνοθέτες ακολουθούν μέχρι τις μέρες μας, ο Πολίτης Κέιν, που δίδαξε έναν νέο τρόπο αφήγησης, το North By Northwest, που έθεσε τον μπούσουλα πάνω στον οποίο βαδίζουν όλες οι κατοπινές του περιπέτειες με σασπένς. Σε αυτό το άτυπο hall of fame, περίοπτη θέση κρατά και το Toy Story, που κάπου στο 1995, σύστησε σε όλο τον κόσμο την νεοσύστατη τότε Pixar, μεταλλάσσοντας ριζικά την κλασσική μέχρι στιγμής έννοια του κινουμένου σχεδίου και ανοίγοντας καινούργιους ορίζοντες στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την έβδομη τέχνη του 21ου αιώνα.
Λίγες μόλις ημέρες απομένουν πριν ο Άντι αποχαιρετήσει την οικογένεια του, για να ταξιδέψει για το κολέγιο που θα φοιτήσει. Πριν το κάνει όμως, έχει αναλάβει την υποχρέωση να συμμαζέψει το δωμάτιο με όλα τα άχρηστα παιχνίδια και να αποφασίσει τι θα τα κάνει. Η σοφίτα φαντάζει ιδανική λύση, μα κάπου στην διαδρομή η μαύρη νάιλον σακούλα θα χάσει τον δρόμο της και θα καταλήξει στον σκουπιδοτενεκέ... Κι έτσι ο Μπαζ Λάιτγιαρ, η χαριτωμένη Τζέσι, το ζεύγος Πατάτα, το Γουρουνάκι κουμπαράς και όλη η παλιοπαρέα θα βρεθούν στο δρόμο, πιστεύοντας πως το αγόρι που πέρασε μαζί τους τα καλύτερα χρόνια της ζωής του, τα έχει εγκαταλείψει. Ευτυχώς, που ο πάντοτε μυαλωμένος καουμπόης Γούντι θα βρει μια αξιοπρεπή λύση, οδηγώντας τα ορφανά και άστεγα παιχνίδια, σε ένα παιδικό σταθμό, όπου θα μπορούν και πάλι να φανούν χρήσιμα στα χέρια των νηπίων. Εκείνο που δεν γνωρίζουν όμως, είναι πως πίσω από τους πολύχρωμους τοίχους κρύβεται μια καλοστημένη παγίδα, από τις παλιοσειρές του παιδότοπου, που θα τα χρησιμοποιήσουν σαν νεοσύλλεκτους, στέλνοντας τα να τα βγάλουν πέρα με τα ζωηρότερα παιδάκια.
Κι όμως ακόμη και στον κόσμο των παιχνιδιών, που οι περισσότεροι μπορεί να τα φανταζόμαστε άψυχα και δίχως ζωή, μα που η πραγματικότητα του κινουμένου σχεδίου είναι πολύ διαφορετική, τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα όσο θα φανταζόταν κανείς. Κι αυτό γιατί, παρότι μοιάζει αντιφατικό, ανάμεσα στα αμαξάκια, τα στρατιωτάκια και τα αρκουδάκια, υπάρχουν και κάποια κακόψυχα, κακεντρεχή και μοχθηρά πλάσματα, που λειτουργώντας με την αρχή της πλεονεξίας, δημιουργούν την άρχουσα τάξη. Μεταβάλλοντας συνάμα έναν τόπο, που το πρωί γεμίζει από γέλια και μωρουδίστικες φωνούλες, σε μια περιοριστική φυλακή, από όπου δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής. Και με αυτό τον τρόπο το ανέμελο παραμύθι, μετατρέπεται σε περιπέτεια δράσης, πανύψηλων ρυθμών, ταχύτητας και έντασης.
Αν ο βασικός κορμός όμως εστιάζει στην αγωνία, η αρχή και το τέλος είναι βουτηγμένα σε τόσο μεγάλο βαθμό στην κολυμπήθρα της συγκίνησης, που δύσκολα δεν θα σε πάρουν τα ζουμιά. Γιατί ακόμη κι αν δεν είσαι παιδί, σίγουρα έχεις περάσει από την τρυφερή αυτή ηλικία και έχεις γνώση για το πόσο ισχυρός είναι ο δεσμός που σε συνέδεε με τα παιχνιδάκια σου και πόσο πικρή είναι η στιγμή του αποχωρισμού, όταν κατάλαβες πως είσαι ενήλικος και δεν μπορείς πλέον να παίξεις μαζί τους. Κι εκεί έρχεται η μοναδική μου ένσταση προς τους λατρεμένους μου φίλους στην Pixar. Σε ποια ακριβώς παιδιά της νέας γενιάς απευθύνονται? Σε αυτά που μεγαλώνουν με ένα DS στο χέρι ή σε εκείνα που ξημεροβραδιάζονται ολημερίς στο Τζάμπο, ανανεώνοντας την καθημερινά συλλογή τους δίχως να προλαβαίνουν να δημιουργήσουν σχέσεις αγάπης με τα πολύχρωμα πλαστικά? Ας μην γελιόμαστε. Ο Lasseter και οι συνεργάτες του, όταν έκτιζαν τον άξονα του Toy Story 3, που κλείνει την φιλμική διαδρομή του με τον τρόπο που του αρμόζει, δεν είχαν στο μυαλό τους τους σύγχρονους μπόμπιρες, μα εκείνους τους προ πολλών δεκαετιών, που μεγάλωσαν με το ίδιο χιλιοσπασμένο Playmobil στο χέρι, από τα πέντε μέχρι τα δεκαπέντε τους.
Για πες: Από αυτούς στο φινάλε, στο αντίκρυ του ύστατου χαιρετισμού - ένα Thank You Guys που σε μαχαιρώνει - θα τρέξει το δάκρυ, που θα συνοδευτεί και από ένα συρτό αναφιλητό. Όπως καταλαβαίνεις, τα αριστεία του animation και της τρισδιάστατης απεικόνισης, περιορίζονται σε δεύτερο και σε τρίτο ρόλο, όταν το συναίσθημα σου δημιουργεί ένα κόμπο στο λαιμό. Ένα μοναδικό κατόρθωμα που χαρακτηρίζει το ιδιαίτερο σχεδιαστικό branch της Disney, που έχει εκτοξεύσει την δημιουργικότητα της μέχρι το άπειρο. Ίσως και παραπέρα...
Λίγες μόλις ημέρες απομένουν πριν ο Άντι αποχαιρετήσει την οικογένεια του, για να ταξιδέψει για το κολέγιο που θα φοιτήσει. Πριν το κάνει όμως, έχει αναλάβει την υποχρέωση να συμμαζέψει το δωμάτιο με όλα τα άχρηστα παιχνίδια και να αποφασίσει τι θα τα κάνει. Η σοφίτα φαντάζει ιδανική λύση, μα κάπου στην διαδρομή η μαύρη νάιλον σακούλα θα χάσει τον δρόμο της και θα καταλήξει στον σκουπιδοτενεκέ... Κι έτσι ο Μπαζ Λάιτγιαρ, η χαριτωμένη Τζέσι, το ζεύγος Πατάτα, το Γουρουνάκι κουμπαράς και όλη η παλιοπαρέα θα βρεθούν στο δρόμο, πιστεύοντας πως το αγόρι που πέρασε μαζί τους τα καλύτερα χρόνια της ζωής του, τα έχει εγκαταλείψει. Ευτυχώς, που ο πάντοτε μυαλωμένος καουμπόης Γούντι θα βρει μια αξιοπρεπή λύση, οδηγώντας τα ορφανά και άστεγα παιχνίδια, σε ένα παιδικό σταθμό, όπου θα μπορούν και πάλι να φανούν χρήσιμα στα χέρια των νηπίων. Εκείνο που δεν γνωρίζουν όμως, είναι πως πίσω από τους πολύχρωμους τοίχους κρύβεται μια καλοστημένη παγίδα, από τις παλιοσειρές του παιδότοπου, που θα τα χρησιμοποιήσουν σαν νεοσύλλεκτους, στέλνοντας τα να τα βγάλουν πέρα με τα ζωηρότερα παιδάκια.Κι όμως ακόμη και στον κόσμο των παιχνιδιών, που οι περισσότεροι μπορεί να τα φανταζόμαστε άψυχα και δίχως ζωή, μα που η πραγματικότητα του κινουμένου σχεδίου είναι πολύ διαφορετική, τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα όσο θα φανταζόταν κανείς. Κι αυτό γιατί, παρότι μοιάζει αντιφατικό, ανάμεσα στα αμαξάκια, τα στρατιωτάκια και τα αρκουδάκια, υπάρχουν και κάποια κακόψυχα, κακεντρεχή και μοχθηρά πλάσματα, που λειτουργώντας με την αρχή της πλεονεξίας, δημιουργούν την άρχουσα τάξη. Μεταβάλλοντας συνάμα έναν τόπο, που το πρωί γεμίζει από γέλια και μωρουδίστικες φωνούλες, σε μια περιοριστική φυλακή, από όπου δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής. Και με αυτό τον τρόπο το ανέμελο παραμύθι, μετατρέπεται σε περιπέτεια δράσης, πανύψηλων ρυθμών, ταχύτητας και έντασης.
Αν ο βασικός κορμός όμως εστιάζει στην αγωνία, η αρχή και το τέλος είναι βουτηγμένα σε τόσο μεγάλο βαθμό στην κολυμπήθρα της συγκίνησης, που δύσκολα δεν θα σε πάρουν τα ζουμιά. Γιατί ακόμη κι αν δεν είσαι παιδί, σίγουρα έχεις περάσει από την τρυφερή αυτή ηλικία και έχεις γνώση για το πόσο ισχυρός είναι ο δεσμός που σε συνέδεε με τα παιχνιδάκια σου και πόσο πικρή είναι η στιγμή του αποχωρισμού, όταν κατάλαβες πως είσαι ενήλικος και δεν μπορείς πλέον να παίξεις μαζί τους. Κι εκεί έρχεται η μοναδική μου ένσταση προς τους λατρεμένους μου φίλους στην Pixar. Σε ποια ακριβώς παιδιά της νέας γενιάς απευθύνονται? Σε αυτά που μεγαλώνουν με ένα DS στο χέρι ή σε εκείνα που ξημεροβραδιάζονται ολημερίς στο Τζάμπο, ανανεώνοντας την καθημερινά συλλογή τους δίχως να προλαβαίνουν να δημιουργήσουν σχέσεις αγάπης με τα πολύχρωμα πλαστικά? Ας μην γελιόμαστε. Ο Lasseter και οι συνεργάτες του, όταν έκτιζαν τον άξονα του Toy Story 3, που κλείνει την φιλμική διαδρομή του με τον τρόπο που του αρμόζει, δεν είχαν στο μυαλό τους τους σύγχρονους μπόμπιρες, μα εκείνους τους προ πολλών δεκαετιών, που μεγάλωσαν με το ίδιο χιλιοσπασμένο Playmobil στο χέρι, από τα πέντε μέχρι τα δεκαπέντε τους.
Για πες: Από αυτούς στο φινάλε, στο αντίκρυ του ύστατου χαιρετισμού - ένα Thank You Guys που σε μαχαιρώνει - θα τρέξει το δάκρυ, που θα συνοδευτεί και από ένα συρτό αναφιλητό. Όπως καταλαβαίνεις, τα αριστεία του animation και της τρισδιάστατης απεικόνισης, περιορίζονται σε δεύτερο και σε τρίτο ρόλο, όταν το συναίσθημα σου δημιουργεί ένα κόμπο στο λαιμό. Ένα μοναδικό κατόρθωμα που χαρακτηρίζει το ιδιαίτερο σχεδιαστικό branch της Disney, που έχει εκτοξεύσει την δημιουργικότητα της μέχρι το άπειρο. Ίσως και παραπέρα...
Στις δικές μας αίθουσες 24 Ιουνίου 2010 από την Audiovisual
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική