Ξινή Ζωή
του Derick Martini. Με τους Alec Baldwin, Kieran Culkin, Rory Culkin, Jill Hennessy
Τσιμπουρίαση...
του zerVo
Λονγκ Άιλαντ, 1979. Έφηβος που έρχεται αντιμέτωπος με τα ζόρια της ηλικίας, αντιλαμβάνεται πως ο κόσμος που ονειρεύεται το ενήλικο περιβάλλον του, δεν έχει καμία σχέση με τον πραγματικό. Δείγμα τυπικό της απεικόνισης του ματαιόδοξου αμερικάνικου ονείρου, όπως έχει καταγραφεί στο παρελθόν σε αναλόγου ύφους και στάτους δημιουργίες όπως το American Beauty και το The Ice Storm. Η ιστορία του Lymelife, αναπτύσσεται μεταξύ δύο οικογενειών, που ζουν και αναπνέουν στα υπό ανάπτυξη προάστια της Νέας Υόρκης. Κεντρικό πρόσωπο της υπόθεσης ένας δεκαπεντάχρονος, γιος απότομα εκτοξευμένου κοινωνικά και οικονομικά κτηματομεσίτη της περιοχής και απογοητευμένης από τον συζυγικό βίο, πρώην βασίλισσας του Κουίνς, αλλά και αδελφός πολυλογά και έκρυθμου πεζοναύτη, που νομίζει πως βρήκε στον στρατό την διέξοδο που έψαχνε από την μιζέρια της γκρινιάρας φαμίλιας. Στο απέναντι σπίτι η κατάσταση είναι ακόμη πιο δύσμορφη. Τριμελής η οικογένεια, με την κόρη να χαριεντίζεται με τα μεγαλύτερα αγόρια του σχολείου, την μαμά να ξοδεύει το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας στη δουλειά της και τον πατέρα να πάσχει από μια σπάνια ψυχασθένεια - η Λάιμ ντισίζ είναι αυτή - που προκαλεί το τσίμπημα του τσιμπουριού του ελαφιού.
Και στην παρουσία της δύσκολης πάθησης, σκάει ο φόβος του μικρόκοσμου. Ο ασθενής δεν δείχνει καταβεβλημένος, μα όλοι αντιλαμβάνονται πώς είναι ζήτημα χρόνου να εκραγεί η βόμβα. Επηρεάζοντας συνάμα, με την δυναμική του ντόμινο, όλους όσους περιστρέφονται στην δίνη της ιστορίας. Η σύζυγος προτιμώντας τον νεκρό ή έστω παράλυτο, ξοδεύει τις αγκαλιές της στη θέρμη του εργοδότη της, με συνέπεια την δυσανασχέτηση της δικής του γυναίκας, που δεν δίνει την σημασία που πρέπει στα παιδιά της, ένας εκ των οποίων είναι μυστικά ερωτευμένος με την κόρη της ερωμένης του πατέρα. Κι όμως δεν είναι μύλος η κατάσταση όπως ακούγεται, διότι υπάρχει μια σειρά στην παρουσίαση των γεγονότων, ένας ειρμός, μια λογική διαδρομή. Αυτό που δυσκολεύει κάπως την παρακολούθηση, είναι που άπαντες οι χαρακτήρες μελετώνται πολύ περισσότερο από όσο τους πρέπει, με τον κεντρικό άξονα - τον δεκαπεντάχρονο - να μην δείχνει ικανός να τους σηκώσει στα αδύναμα πρωταγωνιστικά μπρατσάκια του...
Για πες: Ότι ο Derick Martini κερδίζει με ευκολία της στάμπα του Sundancικού δεν τίθεται καν θέμα. Μελαγχολία και κοφτό πλάνο το χαρακτηριστικό του στο φιλμάρισμα, με όχι ιδιαίτερη ικανότητα στον συγχρονισμό του μοντάζ, αλλά ιδιαίτερη διάθεση να ασχοληθεί με τους ηθοποιούς που σέρνουν τον χορό του. Συνεπώς μόνο καλά λόγια υπάρχουν για τους συμμετέχοντες στο Lymelife, που και ρεαλιστικοί είναι και στα μάτια τους μπορείς να διακρίνεις τον επιχειρούμενο συσχετισμό του τότε (70s) με το τώρα (00s). Ο μικρότερος των Culkin, Kieran, ίσως και ο πιο ταλαντούχος, οριοθετεί το πρόσωπο που πάνω του κτίζεται η ίντριγκα και είναι κάτι περισσότερο από καλός. Έχοντας την αρωγή του εξαιρετικού για ακόμη μια φορά Alec Baldwin ως ματαιόδοξου πατέρα, της Jill Hennessy ως απογοητευμένης κυράς, του Timothy Hutton ως ζορισμένου αστού, που μέσα του φέρει έναν έτοιμο να διαλύσει τα πάντα μηχανισμό και της Cynthia Nixon, σε έναν ρόλο εντελώς διαφορετικό από εκείνον τον αλλεργικό, που ίσως να την έχεις συνηθίσει στο Sex And The City. Εν ολίγοις η Ξινή Ζωή, που παίζει πάνω στο καλά στρωμένο και δίχως εμπόδια παρκέ, που άλλοι φρόντισαν γι αυτό, δεν ζορίζεται να σου αναπτύξει την εικόνα του πνιγμένου american dream, αλλά δεν καινοτομεί κιόλας, για να την θεωρήσεις κάτι το ξεχωριστό, το ιδιαίτερο...
Και στην παρουσία της δύσκολης πάθησης, σκάει ο φόβος του μικρόκοσμου. Ο ασθενής δεν δείχνει καταβεβλημένος, μα όλοι αντιλαμβάνονται πώς είναι ζήτημα χρόνου να εκραγεί η βόμβα. Επηρεάζοντας συνάμα, με την δυναμική του ντόμινο, όλους όσους περιστρέφονται στην δίνη της ιστορίας. Η σύζυγος προτιμώντας τον νεκρό ή έστω παράλυτο, ξοδεύει τις αγκαλιές της στη θέρμη του εργοδότη της, με συνέπεια την δυσανασχέτηση της δικής του γυναίκας, που δεν δίνει την σημασία που πρέπει στα παιδιά της, ένας εκ των οποίων είναι μυστικά ερωτευμένος με την κόρη της ερωμένης του πατέρα. Κι όμως δεν είναι μύλος η κατάσταση όπως ακούγεται, διότι υπάρχει μια σειρά στην παρουσίαση των γεγονότων, ένας ειρμός, μια λογική διαδρομή. Αυτό που δυσκολεύει κάπως την παρακολούθηση, είναι που άπαντες οι χαρακτήρες μελετώνται πολύ περισσότερο από όσο τους πρέπει, με τον κεντρικό άξονα - τον δεκαπεντάχρονο - να μην δείχνει ικανός να τους σηκώσει στα αδύναμα πρωταγωνιστικά μπρατσάκια του...Για πες: Ότι ο Derick Martini κερδίζει με ευκολία της στάμπα του Sundancικού δεν τίθεται καν θέμα. Μελαγχολία και κοφτό πλάνο το χαρακτηριστικό του στο φιλμάρισμα, με όχι ιδιαίτερη ικανότητα στον συγχρονισμό του μοντάζ, αλλά ιδιαίτερη διάθεση να ασχοληθεί με τους ηθοποιούς που σέρνουν τον χορό του. Συνεπώς μόνο καλά λόγια υπάρχουν για τους συμμετέχοντες στο Lymelife, που και ρεαλιστικοί είναι και στα μάτια τους μπορείς να διακρίνεις τον επιχειρούμενο συσχετισμό του τότε (70s) με το τώρα (00s). Ο μικρότερος των Culkin, Kieran, ίσως και ο πιο ταλαντούχος, οριοθετεί το πρόσωπο που πάνω του κτίζεται η ίντριγκα και είναι κάτι περισσότερο από καλός. Έχοντας την αρωγή του εξαιρετικού για ακόμη μια φορά Alec Baldwin ως ματαιόδοξου πατέρα, της Jill Hennessy ως απογοητευμένης κυράς, του Timothy Hutton ως ζορισμένου αστού, που μέσα του φέρει έναν έτοιμο να διαλύσει τα πάντα μηχανισμό και της Cynthia Nixon, σε έναν ρόλο εντελώς διαφορετικό από εκείνον τον αλλεργικό, που ίσως να την έχεις συνηθίσει στο Sex And The City. Εν ολίγοις η Ξινή Ζωή, που παίζει πάνω στο καλά στρωμένο και δίχως εμπόδια παρκέ, που άλλοι φρόντισαν γι αυτό, δεν ζορίζεται να σου αναπτύξει την εικόνα του πνιγμένου american dream, αλλά δεν καινοτομεί κιόλας, για να την θεωρήσεις κάτι το ξεχωριστό, το ιδιαίτερο...
Στις δικές μας αίθουσες 6 Μαΐου 2010, από την Artfree
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική