Εμείς οι Τρεις
του Renaud Bertrand. Με τους Emmanuelle Béart, Stefano Accorsi, Jacques Gamblin, Audrey Dana
La Reine est Mort, Vive La Reine!
του zerVo
Εξάχρονος πιτσιρίκος, καταλαβαίνει πως η όμορφη μητέρα του καταπιέζεται έντονα, από την συζυγική ανυπαρξία του πατέρα του, που έχει αφιερώσει την ζωή του, στη μελέτη ανούσιων εφευρέσεων. Κατάσταση που θα αλλάξει άρδην, όταν ένα γοητευτικό ζευγάρι, μετακομίσει στην απέναντι μονοκατοικία. Από μικρό, όπως λέει η παροιμία, μαθαίνεις την αλήθεια. Ρητό που επαληθεύεται πλήρως στην περίπτωση του Nous Trois, ενός φιλμ που εξελίσσεται μέσα από την ματιά ενός μπόμπιρα, με προχωρημένο για την ηλικία του τρόπο σκέψης. Έχοντας αντιληφθεί στο παιδικό του μυαλό, σαν το απόλυτο πρότυπο, το πρόσωπο της βασιλίσσης της Μεγάλης Βρετανίας, με την δύναμη της φαντασίας, θα αντικαταστήσει την μορφή της, με αυτή της μάνας που κυριολεκτικά λατρεύει. Σε αντίθεση με την πατρική φιγούρα που μοιάζει απόμακρη και μηδενική, μόνιμα κλεισμένη σε ένα σκοτεινό εργαστήρι, να σκέφτεται καινούργιες ανακαλύψεις. Νεκρός, θα γράψει ο μικρός Σεμπαστιέν, δίπλα στο όνομα του μπαμπά, στην σχολική φόρμα. Μοιάζει με αστείο, μα αυτό πιστεύει...
Η άφιξη των καινούργιων γειτόνων, θα αλλάξει σε μεγάλο βαθμό τον ονειρικό του μικρόκοσμο. Ο γοητευτικός και μόνιμα χαμογελαστός Φιλίπ, φαντάζει σαν ο ιδανικός σύντροφος για την μαμά και κατ επέκταση ο καλύτερος πατέρας για εκείνον Η ευχή του, θα γίνει πραγματικότητα, όταν οι δυο τους ενωθούν ερωτικά, σε έναν δεσμό παθιασμένο, όσο και παράνομο. Η απορία μου, στη μελέτη ενός αλλοπρόσαλλου σεναρίου, είναι τους κανόνες ποιου φιλμικού είδους ακολουθεί. Κωμωδία, δράμα ή κάτι ενδιάμεσο? Στην πραγματικότητα το Nous Trois, μπερδεμένο σαν να βγήκε από την φαντασία νηπίου, δεν είναι τίποτα από τα τρία. Ο άπειρος Bertrand, πετυχαίνει μονάχα στην αναπαράσταση της εποχής - αρχές της δεκαετίας του 70 - και καταρρέει σε όλα τα άλλα. Ιδίως στην μελέτη των δύο βασικών του χαρακτήρων και εραστών, που πιο ουδέτεροι και αόρατοι δεν θα μπορούσαν να απεικονιστούν. Σε αντίθεση με τους δευτερεύοντες ρόλους, εκείνους που αν κοιτάξεις στο πόστερ θα τους δεις μισούς σε κάθε άκρια, που είναι δυσανάλογα, πολύ καλά μελετημένοι.
Για πες: Λογικό λοιπόν να αβαντάρονται οι υποστηρικτικές ερμηνείες, τόσο στις γυναίκες, όπου η όμορφη Audrey Dana, ως ανέμελη και φαντασμένη πολυλογού, ισοπεδώνει με άνεση την μελαγχολία της μάμα-Beart, όσο και στους άντρες που ο εξαιρετικός ρολίστας Jacques Gamblin, με την χαμένη ματιά του υπερφίαλου Κύρου Γρανάζη, βάζει εύκολα πλάτη τον παιδαρά Accorsi. Με δυο καλογραμμένους δεύτερους ρόλους, ένα εκφραστικό πιτσιρίκι και ένα όμορφο σάουντρακ στο φόντο, δεν μπορούμε να μιλάμε για αποτέλεσμα που μπορεί να ξεπερνά την μετριότητα, ειδικά από την στιγμή που προς το φινάλε, οι συναισθηματικές μεταπτώσεις είναι συνεχείς και παράλογες. Ίσως στα χέρια ενός πιο πεπειραμένου δημιουργού, το Εμείς οι Τρεις, που έχει αρκετά να πει για την έλλειψη επικοινωνίας ανάμεσα στα παντρεμένα ζευγάρια, να ήταν πιο ολοκληρωμένο.
Η άφιξη των καινούργιων γειτόνων, θα αλλάξει σε μεγάλο βαθμό τον ονειρικό του μικρόκοσμο. Ο γοητευτικός και μόνιμα χαμογελαστός Φιλίπ, φαντάζει σαν ο ιδανικός σύντροφος για την μαμά και κατ επέκταση ο καλύτερος πατέρας για εκείνον Η ευχή του, θα γίνει πραγματικότητα, όταν οι δυο τους ενωθούν ερωτικά, σε έναν δεσμό παθιασμένο, όσο και παράνομο. Η απορία μου, στη μελέτη ενός αλλοπρόσαλλου σεναρίου, είναι τους κανόνες ποιου φιλμικού είδους ακολουθεί. Κωμωδία, δράμα ή κάτι ενδιάμεσο? Στην πραγματικότητα το Nous Trois, μπερδεμένο σαν να βγήκε από την φαντασία νηπίου, δεν είναι τίποτα από τα τρία. Ο άπειρος Bertrand, πετυχαίνει μονάχα στην αναπαράσταση της εποχής - αρχές της δεκαετίας του 70 - και καταρρέει σε όλα τα άλλα. Ιδίως στην μελέτη των δύο βασικών του χαρακτήρων και εραστών, που πιο ουδέτεροι και αόρατοι δεν θα μπορούσαν να απεικονιστούν. Σε αντίθεση με τους δευτερεύοντες ρόλους, εκείνους που αν κοιτάξεις στο πόστερ θα τους δεις μισούς σε κάθε άκρια, που είναι δυσανάλογα, πολύ καλά μελετημένοι.
Για πες: Λογικό λοιπόν να αβαντάρονται οι υποστηρικτικές ερμηνείες, τόσο στις γυναίκες, όπου η όμορφη Audrey Dana, ως ανέμελη και φαντασμένη πολυλογού, ισοπεδώνει με άνεση την μελαγχολία της μάμα-Beart, όσο και στους άντρες που ο εξαιρετικός ρολίστας Jacques Gamblin, με την χαμένη ματιά του υπερφίαλου Κύρου Γρανάζη, βάζει εύκολα πλάτη τον παιδαρά Accorsi. Με δυο καλογραμμένους δεύτερους ρόλους, ένα εκφραστικό πιτσιρίκι και ένα όμορφο σάουντρακ στο φόντο, δεν μπορούμε να μιλάμε για αποτέλεσμα που μπορεί να ξεπερνά την μετριότητα, ειδικά από την στιγμή που προς το φινάλε, οι συναισθηματικές μεταπτώσεις είναι συνεχείς και παράλογες. Ίσως στα χέρια ενός πιο πεπειραμένου δημιουργού, το Εμείς οι Τρεις, που έχει αρκετά να πει για την έλλειψη επικοινωνίας ανάμεσα στα παντρεμένα ζευγάρια, να ήταν πιο ολοκληρωμένο.
Στις δικές μας αίθουσες, ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί
Rewind /// Trailer - Nous Trois
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική