Η Αλίκη Στη Χώρα των Θαυμάτων

του Tim Burton. Με τους Mia Wasikowska, Johnny Depp, Anne Hathaway, Helena Bonham Carter και τος φωνές των Stephen Fry, Alan Rickman, Michael Sheen, Timothy Spall, Christopher Lee

Γειαχαραντίο...
του zerVo
Πρέπει να ομολογήσω πως στα παιδικά μου χρόνια, η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, δεν ήταν το αγαπημένο μου μυθιστόρημα. Πάντοτε είχε θέση στη βιβλιοθήκη, συνήθως στην άκρια, για να στηρίζει τα αμέτρητα βιβλία του λατρεμένου Βέρν, του Ουγκό και του Λούις Στίβενσον. Αυτό το έντονα σουρεαλιστικό στιλ, ξένιζε σε μεγάλο βαθμό την ανήλικη φαντασία μου, ώστε το παραμύθι του Κάρολ να βρίσκεται μόνιμα στο περιθώριο μου, κάνοντας παρέα στον εξίσου ονειρώδη Γκιούλιβερ. Μια κατάσταση που δεν μεταβλήθηκε, ούτε όταν τις σελίδες αντικατέστησε το φιλμ και τα αναγνώσματα μετατράπηκαν σε ταινία. Η προτίμηση μου έτεινε και τείνει πεντακάθαρα με το μέρος της κλασσικής λογοτεχνίας, παρά με αυτό των ταξιδιών φαντασίας, δίχως αυτό να σημαίνει υποτίμηση στην αναμφίβολη αξία των δεύτερων. Στο άκουσμα της ανακοίνωσης από την Disney, της εκδοχής του Alice In Wonderland από τον σπουδαιότερο παραμυθά της εποχής μας, Tim Burton, πίστεψα πως η παιδική προδιάθεση μου προς το Minus θα ανατρεπόταν και μάλιστα ολοκληρωτικά. Κατά νου βλέπεις είχα τον διασκεδαστικό αντίκτυπο του Τσάρλι και της Σοκολάτας του. Όμως όχι, ούτε τώρα άλλαξα γνώμη. Επιλέγω ακόμη Αθλίους, Γύρο του Κόσμου και Τρεις Σωματοφύλακες...


Η δεκαεννιάχρονη Αλίκη, βαριεστημένη από την προδιαγεγραμμένη πραγματικότητα της, θα αποδράσει σε έναν κόσμο φανταστικό και πολύχρωμο, γεμάτο λογικά ζώα που μιλούν, φιλόδοξες βασίλισσες που διεκδικούν και πανίσχυρα τέρατα που ισοπεδώνουν. Εκείνο που δεν ξέρει είναι πως η παρουσία της στην χώρα των Θαυμάτων, κρύβει ένα σημαντικό σκοπό. Η υπέρβαση στο σενάριο που η ικανότατη Linda - The Lion King - Wolverton παρέδωσε στα χέρια του Burton, έχει να κάνει με το γεγονός πως η Άλις, πραγματοποιεί την διαδρομή ρεαλισμός - φαντασία, για δεύτερη φορά στη ζωή της. Η πρώτη είχε υπάρξει, πριν από δεκατρία χρόνια, όταν μικρούλα και πιο φοβισμένη - όπως ίσως να ξέρεις και από το βιβλίο - βρέθηκε στην παρέα των λαγών, των δίδυμων και του Καπελά. Τώρα με την ανάμνηση να έχει σβήσει από το νου της, βρίσκεται ξανά σε ένα περιβάλλον που την γνωρίζει καλά, προκειμένου να ολοκληρώσει την προφητεία της Ημέρας της Φτουξελευτερίας, ώστε να σώσει την χώρα από τις επικίνδυνες ορέξεις της αυταρχικής Κόκκινης Βασίλισσας.

Από οργάνωση παραγωγής, το φλούο πάρτι που στήνει ο Burton δεν δικαιούται τίποτα λιγότερο από το άριστα. Η τρισδιάστατη δομή, τα προσεγμένα φόντα μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, οι ιδέες ανάπτυξης της παραμυθένιας ιστορίας, σε εντάσσουν άμεσα στην γοητεία του φανταστικού. Οι χαρακτήρες, δε, είναι στο παρουσιαστικό τους τόσο μελετημένοι, που νομίζεις πως έτσι τους είχε στο μυαλό του ο Βρετανός συγγραφέας, όταν η πένα του τους έγραφε στο χαρτί, έναν και κάτι αιώνα πριν. Η ένσταση που πέφτει στο τραπέζι, αφορά την φιλμική μελέτη των προσώπων που απαρτίζουν τον πολύχρωμο χορό. Για να επιβιώσει ο μύθος, πρέπει να υπάρχουν οι κακοί και οι καλοί. Οι πρώτοι δηλώνουν έντονο παρόν,
μέσω της χοντροκέφαλης Μονάρχισσας, του αιμοδιψή αξιωματικού της και των φανατικών τραπουλόχαρτων πολεμιστών του στρατού του. Την καλή κι αγαθή διάδοχη κατάσταση δεν συνάντησα πουθενά. Η Αλίκη και οι συν αυτώ, τάσσονται στο πλευρό της Λευκής Βασίλισσας, de facto και δε de yure, λες και με την αλλαγή προσώπου στον θρόνο, τα πάντα στη Wonderland, θα λύσει ένα μαγικό ραβδάκι. Το θέμα στο σημείο αυτό, νιώθοντας την αδυναμία, το άγχος και τους φόβους της άχρωμης διαδόχου, μου θύμισε τις γεμάτες ελπίδες εναλλαγές κυβερνήσεων, που σκορπούν πρόσκαιρο ενθουσιασμό, μέχρι κι εκείνες σύντομα να αποδειχτούν φρούδες και τζούφιες.

Εκτός και μοναδικός σκοπός του φιλμ, είναι απλά και μόνο μέσα από το ταξιδάκι στην φαντασία, η έφηβη Αλίκη, να περάσει στην ενηλικίωση και να μπορέσει να υψώσει ανάστημα στις προσταγές του καταπιεστικού βικτοριανού της περίγυρου. Δεν μπορώ όμως να πιστέψω πως ο Burton, είχε αποκλειστικά αυτή την μονοδιάστατη τάση για την δημιουργία του. Ούτε φυσικά να χωνέψω το κατόρθωμα της μετατροπής μιας έτσι κι αλλιώς αθώας ιστορίας, σε επικών διαστάσεων μονομαχία για την σωτηρία του κόσμου, ανάμεσα σε μια άπειρη κοπελίτσα και έναν θεόρατο και πανίσχυρο Τιτάνα.

Για πες: Το ότι τα ταμεία της Disney θα γεμίσουν από την πρώτη ώρα κυκλοφορίας του Alice In Wonderland είναι απολύτως βέβαιο, ακόμη και αν η σήμανση PG, χάρη στα κομμένα κεφαλάκια και τους ασταμάτητους μπάφους της κάμπιας, είναι πανταχού παρούσα. Υπάρχει βλέπεις, λαμπερός μαγνήτης για να σε ωθήσει προς το Box office και δεν είναι άλλος από τον Johnny Depp, που χειρίζεται με άνεση το μακιγιαρισμένο reprise του Τζακ Σπάροου ως Μαντχάτερ. Προς μεγάλη έκπληξη όμως, ο αβανταδόρικος ρόλος δεν του ανήκει αυτή την φορά, εφόσον η βασίλισσα με τις καρδούλες και το κεφάλι κρεμμύδι, χαρίζει αυτόν τον άτυπο τίτλο στην άξια κυρία Burton-Carter. Κερδισμένη αναμφίβολα και η μικρή Mia Wasikowska, που παίζοντας το Αλικάκι, εκτοξεύει στα ύψη την δημοτικότητα της, το σταρικό της επίπεδο και κερδίζει πανεύκολα δυο τρία συμβόλαια για μελλοντικές παραγωγές, που θα κτίσουν την καριέρα της. Η εικοσάχρονη Αυστραλέζα, άλλωστε είναι το μοναδικό απτό κι ανθρώπινο στοιχείο, που ξεχωρίζει από το πνιγμένο στην CGI αίσθηση παραμύθι, που - ελέω Tim - δημιούργησε τεράστιες προσδοκίες από την πρώτη στιγμή της ζωής του, δεν απογοήτευσε, αλλά δεν περνά στην ιστορία και σαν κάτι το μοναδικό, το ξεχωριστό.




Στις αίθουσες 5 Μαρτίου 2010 από την Audiovisual


1 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Επίσης πολύ κατώτερη των προσδοκιών μου. Ειδικά όταν ακούς το όνομα αυτού του παραμυθιού σε συνδιασμό με του Tim Burton σίγουρα περιμένεις πολλά περισσότερα πράγματα από μία ακόμα ιστοριούλα της Disney

JohnnyD.

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική