Zift
του Javor Gardev. Με τους Zahary Baharov, Tanya Ilieva, Vladimir Penev
Ταραντίνοφ!
του zerVo
Μιάμιση δεκαετία έμεινε στην φυλακή, άδικα, για φόνο που ουδέποτε διέπραξε ο αποκαλούμενος Σκόρος. Με του που θα πάρει το κίτρινο χαρτί όμως, το σκοτεινό παρελθόν του, θα γίνει εφιάλτης. Θα περίμενες ποτέ να δεις επί της οθόνης Βουλγάρικο νουάρ? Να που έφτασε και αυτή η στιγμή, να γευθείς αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία. Μην τους υποτιμάς πάντως τους γειτόνους. Αν δεν το ξέρεις, από πενταετίας, συνυπάρχουν μαζί σου στην Κοινή Αγορά και από φτωχοί συγγενείς, που ήταν κάποτες, τώρα έχουν ανελιχθεί σημαντικά στην πυραμίδα της ΑΕΠικής αξιολόγησης. Από εκεί που μια φορά κι έναν καιρό, τα πάντα ήταν ελεγχόμενα από την μάμαCCCP, μέσα σε δύο δεκαετίες και κάτι, οι απόγονοι του Ζίφκοφ, περπάτησαν όσα χιλιόμετρα δεν διάβηκαν για δύο αιώνες. Δεν θα έμενε πίσω το σινεμά τους, να αναπαράγει εικόνες από την Οκτωβριανή επανάσταση και τον Γκιόργκι Ντιμιτρόφ. Λογική η εξαμερικάνικευση τους, λογικότερο να βλέπεις την Γκίλντα να τραγουδά Put The Blame βουλγαριστί στο φιλμάκι που φέρει τον παράξενο τίτλο Zift. Λεξούλα που σε μια αραβόφωνη διάλεκτο σημαίνει περίττωμα. Και που στην περίπτωση μας έχει συμβολικό χαρακτήρα. Αν αντικρίσεις ένα, δύο από δαύτα, θα αηδιάσεις, θα σου έλθει αναγούλα. Όταν όμως το σύνολο του περίγυρου σου, βρωμάει πολύ περισσότερο από εκείνα, τότε συνηθίζεις, μπορεί να γίνεις κι ένα μαζί τους. Σίγουρα όμως δεν θα λυγίσεις στο αντίκρυ τους, θα το παλέψεις. Και αν είσαι τυχερός και δεν βρεθεί γυναίκα στο διάβα σου, μπορεί και να επιβιώσεις.
Για πες: Η πιο μεταβαλλόμενη μεταβλητή, είναι η γυναικεία, απαγγέλλει σε ανύποπτη στιγμή ο σοφός του φιλμ. Και το γνωμικό το κρατώ. Ο φουκαράς ο Σκόρος, κινούμενος στις ασπρόμαυρες εικόνες που τον τοποθετεί ο Gardev - που όποτε δεν παρακολουθεί το Pulp Fiction, βλέπει το Snatch - έχει αρχές, η φτώχεια (μόλις τελείωσε ο μεγάλος πόλεμος) τον ρίχνει στην παρανομία, μα για το καλό της αγαπημένης του θα μπει στην στενή και θα κρατήσει το στόμα του σφραγισμένο. Χρόνια μετά, που η κατάσταση έχει αλλάξει και το ερυθρό αστέρι βασιλεύει, η απελευθέρωση του, δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από βουτιά στον ίδιο του τον λάκκο. Οι παλιοί φίλοι έχουν γίνει κομιτατζίδες, η καλή του έχει εξελιχθεί σε τραγουδιάρα και όλα όσα εκείνος πίστευε πίσω από τα κάγκελα, είναι απλώς παραμύθια με τη ρίγανη. Εκεί αυτός όμως, εμμονή. Πρώτα βγαίνει λένε η ψυχή και μετά το χούι, κι ό άρτι αποφυλακισθείς σωματαράς, εν μέσω καταιγισμού εικόνων και κοφτού μοντάζ, θα την πατήσει και πάλι. Για να είμαι τίμιος απέναντι στο Zift, θα πρέπει να παραδεχτώ πως δεν με ενθουσίασε, αλλά δεν θα το λησμονήσω και εύκολα. Αν το αδικεί κάτι κατάφορα, είναι η εμμονή του σκηνοθέτη του στην εικαστική τελειότητα, παρά στην ολοκληρωμένη σεναριακή άποψη. Καλή η κριτική στο παλιό το παρελθόν, αλλά με τι το ανταλλάξαμε και πιο ρουχαλάκι φορέσαμε? Πιθανότατα αυτό το αμπιγιέ, που επιτρέπει σε έναν από τους πιο καίριους δορυφόρους της κυριαρχίας των Σοβιέτ, να φτιάχνει σαματατζίδικες ταινίες, που κάποτε ξορκίζονταν στο πυρ το εξώτερον. Δοσοληψία μάγκικη - τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα - για τους Βούλγαρους. Πάντοτε άλλωστε η ράτσα τους φημιζόταν για το αετίσιο παιχνίδι "δώσε δολάρια, πάρε λέβα". Τώρα, που γινήκαν και με την στάμπα europeans, θα κωλώσουν?
Για πες: Η πιο μεταβαλλόμενη μεταβλητή, είναι η γυναικεία, απαγγέλλει σε ανύποπτη στιγμή ο σοφός του φιλμ. Και το γνωμικό το κρατώ. Ο φουκαράς ο Σκόρος, κινούμενος στις ασπρόμαυρες εικόνες που τον τοποθετεί ο Gardev - που όποτε δεν παρακολουθεί το Pulp Fiction, βλέπει το Snatch - έχει αρχές, η φτώχεια (μόλις τελείωσε ο μεγάλος πόλεμος) τον ρίχνει στην παρανομία, μα για το καλό της αγαπημένης του θα μπει στην στενή και θα κρατήσει το στόμα του σφραγισμένο. Χρόνια μετά, που η κατάσταση έχει αλλάξει και το ερυθρό αστέρι βασιλεύει, η απελευθέρωση του, δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από βουτιά στον ίδιο του τον λάκκο. Οι παλιοί φίλοι έχουν γίνει κομιτατζίδες, η καλή του έχει εξελιχθεί σε τραγουδιάρα και όλα όσα εκείνος πίστευε πίσω από τα κάγκελα, είναι απλώς παραμύθια με τη ρίγανη. Εκεί αυτός όμως, εμμονή. Πρώτα βγαίνει λένε η ψυχή και μετά το χούι, κι ό άρτι αποφυλακισθείς σωματαράς, εν μέσω καταιγισμού εικόνων και κοφτού μοντάζ, θα την πατήσει και πάλι. Για να είμαι τίμιος απέναντι στο Zift, θα πρέπει να παραδεχτώ πως δεν με ενθουσίασε, αλλά δεν θα το λησμονήσω και εύκολα. Αν το αδικεί κάτι κατάφορα, είναι η εμμονή του σκηνοθέτη του στην εικαστική τελειότητα, παρά στην ολοκληρωμένη σεναριακή άποψη. Καλή η κριτική στο παλιό το παρελθόν, αλλά με τι το ανταλλάξαμε και πιο ρουχαλάκι φορέσαμε? Πιθανότατα αυτό το αμπιγιέ, που επιτρέπει σε έναν από τους πιο καίριους δορυφόρους της κυριαρχίας των Σοβιέτ, να φτιάχνει σαματατζίδικες ταινίες, που κάποτε ξορκίζονταν στο πυρ το εξώτερον. Δοσοληψία μάγκικη - τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα - για τους Βούλγαρους. Πάντοτε άλλωστε η ράτσα τους φημιζόταν για το αετίσιο παιχνίδι "δώσε δολάρια, πάρε λέβα". Τώρα, που γινήκαν και με την στάμπα europeans, θα κωλώσουν?
Στις αίθουσες 3 Δεκεμβρίου από την Ama Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική