Πόλεμος Εκτός Προγράμματος
του Armando Iannucci. Με τους Peter Capaldi, Tom Hollander, Gina McKee
Όχι, Κύριε Υπουργέ...
του zerVo
Κάποτε θυμάμαι, παιδάκι ήμουν, που παρακολουθούσα τα δελτία ειδήσεων και όποτε το θέμα αφορούσε συνάντηση υψηλόβαθμων στελεχών της κυβέρνησης, έμενα κοκαλωμένος, στο άκουσμα της φράσης "συζήτησαν θέματα της αρμοδιότητας τους". Οι άπιαστοι Θεοί στην κρίση μου, όπως το μετάφραζα, μετά από τις εθιμοτυπικές φωτογραφίες και τις εγκάρδιες χειραψίες, έκλεισαν τις βαριές πόρτες και για ώρες ολόκληρες συνοφρυωμένοι και αποφασιστικοί, έλυναν μέσα σε ένα στενόχωρο δωμάτιο, τις δύσκολες εξισώσεις, που έχουν να κάνουν με το παρόν και το μέλλον μου. Πρέπει να μου πήρε καιρό για να αντιληφθώ, πως τα εκάστοτε λαμόγια, με το που σβήνουν τα φλας, πετούν έξω κλοτσηδόν τους ενοχλητικούς ρεπόρτερ, κλειδαμπαρώνονται και πλακώνονται σε τίποτα τουρνουά Pro Evolution Soccer, με πίτσες και μπύρες συνοδά και αν ποτέ βγει νικητής, στρίβουν το νόμισμα για το αν θα υπογράψουν ή όχι τον προϋπολογισμό.
Μέτριας εξυπνάδας Βρετανός υπουργός, με αντιπολεμικές ευαισθησίες, βρίσκεται μπροστά σε αδιέξοδο, εξαιτίας δηλώσεων του στον Τύπο, που θα εξοργίσουν τόσο την δική του Κυβέρνηση, όσο και την - φαινομενικά φίλια - Αμερικάνικη. Και τι εκστόμισε ο φουκαράς? Πως ο οποιοσδήποτε πόλεμος είναι απροσδόκητος! Ο συναγερμός στα επιτελεία των δύο συμμαχικών χωρών, υπεύθυνων για την χάραξη της Δυτικής στρατηγικής, δεδομένος. Μπορεί κανείς άραγε να αποδώσει μια τέτοια έκφραση, στο στοιχείο που διατηρεί την ισχύ της ΝΑΤΟικής κολεγιάς, στα δυσθεώρητα ύψη της? Και βέβαια όχι! Γι αυτό το λόγο τα γεράκια του Πενταγώνου, μαζί με τους χαρτογιακάδες του Κογκρέσου πρέπει να λάβουν τα άμεσα μέτρα τους, ώστε να διαφανεί πως ο πόλεμος είναι το υπέρτατο αγαθό, που έχει ποτέ γνωρίσει η ανθρωπότητα. Ο αρκουδιάρης στο Λευκό Οίκο διατάζει δηλαδή, το Εγγλέζικο ντέφι βαράει τον ρυθμό και όλοι οι υπόλοιποι εντολοδόχοι, χορεύουν την λαμπάντα που τους ζητήθηκε, δίχως πολλές πολλές αντιρρήσεις. Και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία...
Το ζήτημα είναι το πόσο άσχημα αισθάνεσαι μόλις καταλαβαίνεις, πως εκείνοι που κουνάνε τα νήματα του μοντέρνου κουκλοθέατρου, δεν είναι παρά ανθρωπάκια χαμηλής διανόησης, που το πολυετές γλείψιμο εκεί που πρέπει, τους χάρισε μια θεσούλα ισχύος, ώστε να απολαμβάνουν ατέρμονη δόξα και εύκολο κέρδος. Εν προκειμένοις, όπου ο πρωτοεμφανιζόμενος στην μεγάλη οθόνη Armando Ianucci, αποφασίζει να σατιρίσει αυτή την άσφαιρη λογική, την ομάδα αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις, συνθέτουν αλλοπρόσαλλης σκεπτικής Γερουσιαστές, αθυρόστομοι υψηλόβαθμοι image makers, άτολμοι πολιτικοί, φασιστοειδείς στρατιωτικοί και κατουρημένοι πάνω τους "εξειδικευμένοι" σύμβουλοι. Τα δικά μας τα παιδιά δηλαδή, που εντελώς αξιοκρατικά, κονόμισαν δημόσιο χαρτοφυλάκιο και ας μην ξέρουν που πάνε τα τέσσερα. Η απομυθοποίηση των παραγόντων του σύγχρονου αποφασίζειν και διοικείν, μέσα από εικόνες που εκτυλίσσονται σε σχιζοφρενικά γραφεία, όπου ουδείς μπορεί να εμπιστευτεί ουδένα και η ρεμούλα βασιλεύει. Ο Σκοτσέζος σκηνοθέτης με το λάτιν ονοματεπώνυμο, στην ουσία χρησιμοποιεί το πατρόν του Kubrick στo Dr.Strangelove, πασπαλίζοντας το με την γνώριμη Αλβιόνικη φλεγματικότητα, προσφέροντας ένα πανύψηλου IQ σενάριο - βασισμένο στο δικό του, αναλόγου ύφους τηλεοπτικό The Thick Of It - που για να μην χαθείς, δεν πρέπει να χάσεις ούτε γραμμή του.
Για πες: Κωμωδία δηλώνει θεωρητικά το In The Loop, μα ακόμη και αν γελάσεις από τα δρώμενα του, στο τέλος θα μείνεις με την πικρή αίσθηση, πως ότι είδες είναι μέρος της καθημερινότητας σου. Μπορεί να μην διακυβεύεται άμεσα η ειρήνη του τόπου σου, μα αν αλλάξεις το αντικείμενο, τα υποκείμενα του θέματος παραμένουν ακριβώς τα ίδια. Και ξέρεις, η μεγάλη πλάκα είναι, πως οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστές του θεάτρου του παραλόγου, που μόλις παρακολούθησες, είναι τοποθετημένοι εκεί, από τα δικά σου χεράκια...
Μέτριας εξυπνάδας Βρετανός υπουργός, με αντιπολεμικές ευαισθησίες, βρίσκεται μπροστά σε αδιέξοδο, εξαιτίας δηλώσεων του στον Τύπο, που θα εξοργίσουν τόσο την δική του Κυβέρνηση, όσο και την - φαινομενικά φίλια - Αμερικάνικη. Και τι εκστόμισε ο φουκαράς? Πως ο οποιοσδήποτε πόλεμος είναι απροσδόκητος! Ο συναγερμός στα επιτελεία των δύο συμμαχικών χωρών, υπεύθυνων για την χάραξη της Δυτικής στρατηγικής, δεδομένος. Μπορεί κανείς άραγε να αποδώσει μια τέτοια έκφραση, στο στοιχείο που διατηρεί την ισχύ της ΝΑΤΟικής κολεγιάς, στα δυσθεώρητα ύψη της? Και βέβαια όχι! Γι αυτό το λόγο τα γεράκια του Πενταγώνου, μαζί με τους χαρτογιακάδες του Κογκρέσου πρέπει να λάβουν τα άμεσα μέτρα τους, ώστε να διαφανεί πως ο πόλεμος είναι το υπέρτατο αγαθό, που έχει ποτέ γνωρίσει η ανθρωπότητα. Ο αρκουδιάρης στο Λευκό Οίκο διατάζει δηλαδή, το Εγγλέζικο ντέφι βαράει τον ρυθμό και όλοι οι υπόλοιποι εντολοδόχοι, χορεύουν την λαμπάντα που τους ζητήθηκε, δίχως πολλές πολλές αντιρρήσεις. Και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία...
Το ζήτημα είναι το πόσο άσχημα αισθάνεσαι μόλις καταλαβαίνεις, πως εκείνοι που κουνάνε τα νήματα του μοντέρνου κουκλοθέατρου, δεν είναι παρά ανθρωπάκια χαμηλής διανόησης, που το πολυετές γλείψιμο εκεί που πρέπει, τους χάρισε μια θεσούλα ισχύος, ώστε να απολαμβάνουν ατέρμονη δόξα και εύκολο κέρδος. Εν προκειμένοις, όπου ο πρωτοεμφανιζόμενος στην μεγάλη οθόνη Armando Ianucci, αποφασίζει να σατιρίσει αυτή την άσφαιρη λογική, την ομάδα αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις, συνθέτουν αλλοπρόσαλλης σκεπτικής Γερουσιαστές, αθυρόστομοι υψηλόβαθμοι image makers, άτολμοι πολιτικοί, φασιστοειδείς στρατιωτικοί και κατουρημένοι πάνω τους "εξειδικευμένοι" σύμβουλοι. Τα δικά μας τα παιδιά δηλαδή, που εντελώς αξιοκρατικά, κονόμισαν δημόσιο χαρτοφυλάκιο και ας μην ξέρουν που πάνε τα τέσσερα. Η απομυθοποίηση των παραγόντων του σύγχρονου αποφασίζειν και διοικείν, μέσα από εικόνες που εκτυλίσσονται σε σχιζοφρενικά γραφεία, όπου ουδείς μπορεί να εμπιστευτεί ουδένα και η ρεμούλα βασιλεύει. Ο Σκοτσέζος σκηνοθέτης με το λάτιν ονοματεπώνυμο, στην ουσία χρησιμοποιεί το πατρόν του Kubrick στo Dr.Strangelove, πασπαλίζοντας το με την γνώριμη Αλβιόνικη φλεγματικότητα, προσφέροντας ένα πανύψηλου IQ σενάριο - βασισμένο στο δικό του, αναλόγου ύφους τηλεοπτικό The Thick Of It - που για να μην χαθείς, δεν πρέπει να χάσεις ούτε γραμμή του.
Για πες: Κωμωδία δηλώνει θεωρητικά το In The Loop, μα ακόμη και αν γελάσεις από τα δρώμενα του, στο τέλος θα μείνεις με την πικρή αίσθηση, πως ότι είδες είναι μέρος της καθημερινότητας σου. Μπορεί να μην διακυβεύεται άμεσα η ειρήνη του τόπου σου, μα αν αλλάξεις το αντικείμενο, τα υποκείμενα του θέματος παραμένουν ακριβώς τα ίδια. Και ξέρεις, η μεγάλη πλάκα είναι, πως οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστές του θεάτρου του παραλόγου, που μόλις παρακολούθησες, είναι τοποθετημένοι εκεί, από τα δικά σου χεράκια...
Στις αίθουσες 10 Δεκεμβρίου από την Artfree
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική